6 maanden zonder jou
Zes maanden geleden verloren wij het baby’tje dat in mij groeide.
Het was nog pril, nog zo klein, maar de liefde was er vanaf het allereerste moment.
We hielden al van dat kleine wondertje, nog voor het echt bestond.
Ik merk dat ik het moeilijk vind wanneer andere vrouwen wél zwanger zijn en alles goed gaat.
Ik ben oprecht blij voor hen, maar diep vanbinnen doet het pijn.
Waarom zij wel, en ik niet?
Soms zie ik ouders rondlopen met hun buikje precies zo ver als ik nu zou zijn.
Elke dag krijg ik nog mails over hoe ver ik in mijn zwangerschap zou zijn,
en elke keer breekt het me een beetje.
Ik kijk vaak naar mijn laatste echo.
Naar dat kleine beeldje van hoop en liefde.
Het doet zo veel pijn…
Reactie plaatsen
Reacties