Mijn lichaam en ik hebben een strijd gevoerd,
en ik voel het alsof ik jou, mijn kleintje, heb gefaald.
Je was pas negen weken, zo klein,
maar de liefde die ik al voor jou droeg, was zo groot.
Mensen zeggen: “Als je die miskraam niet had gehad,
zou je dit verdriet niet voelen. Er komt wel een nieuwe kans.”
Maar ze begrijpen niet…
Ik wilde juist jou. Jij hoorde bij mij.
De vragen blijven me achtervolgen:
Heb ik iets verkeerd gedaan?
Had ik je een naam moeten geven?
Ik weet niet of ik het goed heb gedaan,
en toch voel ik me schuldig.
Soms lijkt elke kleine tegenslag voor mij een grote.
En nu voel ik diezelfde worsteling,
omdat ik diep vanbinnen opnieuw zou willen hopen,
opnieuw zou willen dragen,
opnieuw zou willen liefhebben.
Maar niets neemt weg dat jij er was.
Dat jij voor altijd bij mij hoort.
Reactie plaatsen
Reacties