Onze miskraam

Mijn naam is Jayda, ik ben 20 jaar oud.

Mijn vriend Dylan (26 jaar) en ik kwamen in maart 2025 onverwachts in verwachting. We waren eerst geschrokken, maar tegelijkertijd ontzettend blij. Het was niet iets waar we mee bezig waren: we hadden nog geen huis en waren pas net samen. Toch hoefden we geen seconde na te denken — wij gingen hier helemaal voor.

Vier weken later, op 23 april 2025, kregen we onze eerste echo. Wat was dat spannend! Samen met de echoscopiste keken we op het scherm en wauw… daar zagen we ons kleine wondertje. We waren zó trots en gelukkig. Ze vertelde ons dat we de week erna weer mochten komen, en dat we dan hopelijk het hartje zouden zien kloppen.

We vertelden het nieuws al snel aan veel van onze vrienden. Ze vroegen zich immers af waarom ik gestopt was met roken en waarom ik geen drankje meer aannam op feestjes. Iedereen reageerde blij en enthousiast voor ons.

Een week later, op 30 april, gingen we opnieuw voor een echo. Maar dit keer leek het niet goed te zijn. De echoscopiste zag dat de baby een groeiachterstand had en dat er geen hartslag zichtbaar was. Toch zei ze: “je weet maar nooit, we wachten nog even af.” Dat gaf ons hoop. We dachten: het komt vast nog goed.

Weer een week later kregen we helaas opnieuw slecht nieuws. Er was alleen nog een leeg vruchtzakje te zien. “Houd er rekening mee dat het waarschijnlijk niet goed is,” zei ze. Maar diep vanbinnen hielden we toch nog hoop.

Op zaterdag 4 mei waren we op een verjaardag. We kregen felicitaties voor de zwangerschap, maar toen we ’s nachts thuiskwamen en ik naar het toilet ging, zag ik plots beginnend bloedverlies. Ik kon alleen maar huilen en denken: waarom? Waarom Kan mijn lichaam dit niet aan?

De volgende dag, zondag 5 mei, belde ik de verloskundige. Zij zei opnieuw: “je weet maar nooit, kom dinsdag nog even langs.”

Op dinsdag 6 mei, heel vroeg in de ochtend, hadden we een afspraak voor een zogenaamde bloedverlies-echo. De echoscopiste stelde zich netjes voor en begon. Al snel zagen we weer een lege vruchtzak. Ze vertelde ons dat er veel bloed rond de baarmoeder zat. Toen sprak ze de woorden die mijn wereld deden instorten:

“Het spijt me dit te moeten zeggen, maar het is helaas mis.”

Mijn wereld werd een zwart gat. Ons kindje, ons wondertje, was weg. Mijn hart brak in duizend stukken. Dagenlang kon ik niets anders dan huilen en voor me uit staren. Ik had steeds een klein rompertje bij me, omdat ik niet wist hoe ik hiermee om moest gaan. Ik ging kapot.

Tijdens het bloeden heb ik iets mogen opvangen.

Wauw… het leek wel een klein foetusje. Ik zag dit en nam het mee. Dylan wist een mooie plek om het samen een rustplek te geven. We legden er bloemen bij en maakten zo een speciaal plekje voor ons wondertje.

Maar daarna kwam de leegte. Wat hield ik verder nog over? Geen foto, geen beeldje, geen sieraad. Niets tastbaars om mee naar huis te nemen, niets om in mijn kamer neer te zetten.

Behalve de knuffel.

Die knuffel was het enige wat we nog hadden. Al snel kreeg ik er eentje opgestuurd met de naam Heaven. Sindsdien gaat dat knuffeltje overal met me mee. Zonder dat knuffeltje kan ik niet.